ประเทศไทยและศรีลังกา เป็นประเทศที่มีความสัมพันธ์มายาวนานหลายร้อยปี และความสัมพันธ์นั้นได้หยั่งรากลึกให้ทั้งสองประเทศมีความใกล้ชิดต่อกันโดยเฉพาะทางด้านพุทธศาสนา
หลังจากพระสงฆ์ลังกาทวีปได้จาริกไปยังดินแดนสุวรรณภูมิ เพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนาในสมัยอาณาจักรตามพรลิงค์ (นครศรีธรรมราช) ที่ถือเป็นจุดเริ่มต้น “นิกายลังกาวงศ์” ในสุวรรณภูมิ ครั้นถึงสมัยกรุงศรีอยุธยา พุทธศาสนาในลังกาทวีปได้เสื่อมลง เนื่องจากปัญหาภายในประเทศมากมายหลายด้าน แต่พุทธศาสนาก็ยังคงผูกพันไทยและศรีลังกาเข้าไว้ด้วยกันอย่างยากที่จะหาประเทศใดเสมอเหมือน
สามเณรสรณังกรสามเณรผู้ใหญ่ จึงได้ทูลขอให้พระเจ้ากิตติราชสิงหะ กษัตริย์ลังกาในขณะนั้น ให้ส่งทูตมาขอนิมนต์พระสงฆ์จากกรุงศรีอยุธยา ไปฟื้นฟูพระพุทธศาสนา ณ ลังกาทวีป คณะราชทูตลังกาจึงได้อัญเชิญพระราชสาส์นของพระเจ้าศรีวิชัยราชสิงห์มาถวายแด่พระเจ้าอยู่หัวบรมโกศ เพื่อขอให้คณะสงฆ์ไทยเดินทางไปยังลังกา ช่วยอุปสมบทกุลบุตรชาวสิงหล
พระอุบาลีมหาเถระ พระธรรมทูตในสมัยสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศแห่งกรุงศรีอยุธยา จึงได้นำคณะสงฆ์สยามเดินทางไปถึงเมืองลังกาเมื่อปีพ.ศ. ๒๒๗๖ และได้บรรพชาอุปสมบทให้ชาวลังกาเป็นพระภิกษุและสามเณรรวม ๓,๐๐๐ รูป ณ เมืองแคนดี้ สามเณรสรณังกรซึ่งได้รับการอุปสมบทในครั้งนี้ด้วย จึงได้รับการสถาปนาจากกษัตริย์ลังกาให้เป็นสมเด็จพระสังฆราช อันเป็นที่มาของ “พุทธศาสนานิกายสยามวงศ์” ซึ่งหยั่งรากในลังกาอย่างมั่นคงสืบมา
โครงการสานสัมพันธ์แห่งศรัทธา 